Κυριακή, Ιουλίου 22, 2007

Προδιαγεγραμμένες καταστροφές

Γεμάτο «προσανάμματα» βρήκε ο εισαγγελέας το Σέιχ Σου τιτλοφορείται ανταπόκριση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (19/7/2007) απο τη Θεσσαλονίκη. Η φωτιά στη Σκίαθο προκλήθηκε κατά πάσα πιθανότητα από αυτανάφλεξη σκουπιδιών σε σκουπιδότοπο, αναφέρουν ΤΑ ΝΕΑ (13/7/2007). Ο Γιάννης Μαρίνος στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (22/7/2007) τιτλοφορεί το σχόλιό του «Οι εμπρηστές είμαστε εμείς» επαναλαμβάνοντας και θέσεις που μονίμως εκφράζει και ο καθηγητής Νίκος Μάργαρης (δείτε επίσης και το άρθρο του στο ΒΗΜΑ της 23/8/2006 που αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του Ν. Δήμου). Ο ΣΚΑΪ τέλος αναφέρει πως ο χώρος πρασίνου μέσα στο Ολυμπιακό χωριό, στους πρόποδες της Πάρνηθας, παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης (21/7/2007).

Κληρονόμησα κι εγώ από τον πατέρα μου ένα αγροτεμάχιο στους πρόποδες της Πάρνηθας, στην περιοχή της Αγίας Κυριακής μεταξύ Θρακομακεδόνων και Βαρυμπόπης. Η περιοχή, αν και το Δασαρχείο Πάρνηθας την θεωρεί δασική, έχει πάμπολα σπιτάκια τα οποία έχουν και νερό και ηλεκτρικό και τηλέφωνο. Τα περισσότερα κατοικούνται συνεχώς. Κατά το τελευταίο μου ταξίδι στην Ελλάδα (14/7/2007) το επισκέφτηκα και τράβηξα μερικές φωτογραφίες από την ευρύτερη περιοχή που είναι γεμάτη σκουπίδια και ξερόκλαδα από επιλεκτικούς καθαρισμούς.
Σκουπίδια ριγμένα παντού



Ξερόκλαδα από επιλεκτικούς καθαρισμούς



Δυστυχώς, έφευγα την άλλη μέρα και δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με το θέμα. Αναρωτιέμαι γιατί οι λιγοστοί κάτοικοι είναι τόσο αδιάφοροι. Κατ'αρχάς ποιοί πέταξαν τα σκουπίδια; Αν δεχτούμε ότι δεν τα πέταξαν οι ίδιοι οι κάτοικοι, τότε γιατί δεν βάζουν όλοι μαζί ένα φορτηγό και 2-3 εργάτες να καθαρίσουν; Αν αύριο τα ξερόκλαδα πιάσουν φωτιά θάθελαν να κινδυνεύσουν να καούν τα σπίτια τους; Και το δασαρχείο που γνωρίζει τους ιδιοκτήτες γιατί δεν τους υποχρεώνει να καθαρίσουν; Τι δηλώσεις θα κάνει ο Δήμαρχος Αχαρνών στις τηλεοράσεις μετά από ενδεχόμενη πυρκαγιά;

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

Ανακύκλωση

Σήμερα, φίλοι, βρέθηκα σε μια παραλία στα νότια της Αττικής. Ναι, από αυτές τις οργανωμένες, με τις ομπρέλες, τις ξαπλώστρες, τις ντουσιέρες, το μπαρ κ.α. Από αυτές που πληρώνεις είσοδο για να μπεις, καθώς ο ιδιοκτήτης πληρώνει ενοίκιο για την εκμετάλλευση.
Στις παραλίες αυτές όπως, αντιλαμβάνεστε ή μάλλον οι περισσότεροι γνωρίζετε, καταναλώνονται χιλιάδες μπουκαλάκια νερού και κουτάκια αναψυκτικών κάθε Σαββατοκύριακο. Χαμός.
Και πόνεσε η ψυχή μου πραγματικά, όταν είδα έναν υπάλληλο καθαριότητας να βγάζει την ημιδιάφανη νάυλον σακούλα από έναν κάδο, προορίζοντας την για τη χωματερή και αυτή να είναι γεμάτη κατά 90% τουλάχιστον με ανακυκλώσιμα υλικά.
Πολλοί δήμοι της χώρας μας, ανάμεσα τους κι ο δήμος της Αθήνας, έχουν αρχίσει προσπάθειες για προώθηση της ανακύκλωσης. Όμως, το καλοκαίρι, η μεγαλύτερη κατανάλωση ανακυκλώσιμων συσκευασιών παρατηρείται στις παραλίες-ιδιαίτερα στις οργανωμένες ή όπου υπάρχουν κυλικεία. Γιατί να μην επιβάλλεται από τους δήμους στους οποίους ανήκουν οι παραλίες αυτές, να εφαρμόζουν σύστημα ανακύκλωσης κατά την αποκομιδή; Γιατί να μην επιβληθεί, ακόμη περισσότερο, με νόμο αυτό ανά την επικράτεια σε κάθε έναν που εκμεταλλεύεται παραλία; Στο κάτω κάτω, τα σκουπίδια αυτά έχουν και μια αξία.
Είναι θλιβερό να σκέφτεται κανείς ότι η Κυριακάτικη καλοκαιρινή του διασκέδαση μπορεί να έχει τόσο βλαπτική επίπτωση στο περιβάλλον.
Προτρέπω όσους έχουν κάποια δύναμη στα media να κάνου σχετικές εκκλήσεις και επίσης όσους δύνανται να επηρεάσουν, να κατακλύσουν με επιστολές σχετικές δήμους, αρμόδιο υπουργείο αλλά και τις ίδιες τις οργανωμένες ακτές, μήπως και περιοριστεί το κακό.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

Η Αμαλία Καλυβίνου άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007 σε ηλικία μόλις 30 ετών. Οκτάχρονη άρχισε να πονά αλλά κανένας από τους πολυάριθμους γιατρούς που επισκέφτηκε δεν διέγνωσε εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της, το οποίο, δεκαεπτά χρόνια αργότερα, είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Έτσι τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία πάλεψε με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, με τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία αλλά και με τα φακελάκια και τη γραφειοκρατία του Ελληνικού Εθνικού Συστήματος Υγείας. Πριν φύγει, κατέγραψε την εμπειρία της σε ένα προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας).



Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



Η Δικτυακή Κίνηση των Φίλων της Αμαλίας θέσπισε την 1η Ιουνίου ως ημέρα μνήμης της Αμαλίας στα ελληνικά ιστολόγια. Όπως είπε και η ίδια, για «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...». Για να σταματήσουν τα φακελλάκια - με μέτρα από την Πολιτεία αλλά και με την προσπάθεια όλων μας να μην δίνουμε φακελλάκια αλλά μια δωρεά. Για να μειωθεί η γραφειοκρατία στις διαδικασίες που αφορούν ιατρική περίθαλψη. Για να περιοριστεί η διαπλοκή εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου. Για να αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές και να βελτιωθεί η κατάρτιση των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ. Για να καθιερωθεί η ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλλου πανελληνίως.

Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση του Συλλόγου Ελπίδα για την ανέγερση της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

«Καθαρίστε τη Μεσόγειο 2007» - Εκστρατεία Εθελοντικών Καθαρισμών

Το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS καλεί το διάστημα από τις 12 Μαΐου έως τις 10 Ιουνίου 2007, τους μαθητές, τους φορείς και τους πολίτες κάθε ηλικίας να συμμετάσχουν στην πανελλαδική εκστρατεία εθελοντικών καθαρισμών των ακτών, του βυθού και άλλων φυσικών περιοχών, που συντονίζει για 12η χρονιά φέτος στην Ελλάδα με την υποστήριξη του Μεσογειακού Σχεδίου Δράσης του Προγράμματος για το Περιβάλλον των Ηνωμένων Εθνών (UNEP/ MAP).

Διαβάστε περισσότερα.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ...



Τί να πει κανείς, όταν βλέπει να καταστρέφουν τεράστια δέντρα 35+ ετών για να φτιάξουν... πάρκα;;;;;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Αυτό το κείμενο γράφεται στο νέο προγραμμα του Google "Docs and Spreadsheets". Είναι ένα προγραμμα επεξεργασίας κειμένου και λογιστικών φύλλων - κάτι σαν μισό Office - που υπάρχει στο Δίκτυο και είναι δωρεάν. Μπορεί κανείς να γράφει, να επεξεργάζεται και να αποθηκεύει τα κείμενά του στο Δίκτυο (και έτσι να είναι προσβάσιμα από οποιονδήποτε υπολογιστή) αλλά και να τα ανεβοκατεβάζει στον υπολογιστή του, ή το blog. Έχει όλες τις ευκολίες μορφοποίησης του Word. Αν αυτό το σύστημα διαδοθεί - προς τι το Ofiice?

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

"Κόψτε τα δέντρα που μού κρύβουν τα ντουβάρια"

.
Εύχομαι καλή και δημιουργική πορεία σ' αυτό το -αν μη τι άλλο- ελπιδιφόρο Ημεροδίχτυ (blog) στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω. Συγχαρητήρια και από εδώ στον Τάκη Αλεβαντή για την πρωτοβουλία του.
Εγκαινιάζω τη συμμετοχή μου δίνοντας το λόγο σε ένα πληγωμένο δέντρο.
Μαύρος Γάτος


ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ



Είμαι ένα ελληνικό αστικό δέντρο, και ζω στην Θεσσαλονίκη, την πιό μολυσμένη πόλη της Ευρώπης. Αντίθετα όμως με τόσα και τόσα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, δεν είμαι ένα καχεκτικό και υπανάπτυκτο δεντράκι, ή τουλάχιστον δεν ήμουν, πριν την Τιμωρία μου. Ήμουν ψηλό και δυνατό και φουντωτό σαν πλατάνι, άλλωστε μοιάζω πολύ με περήφανο λυγερόκορμο πλατάνι: τα φύλλα μου έχουν το κλασικό σχήμα της παλάμης, αλλά είναι πολύ πολύ πιό μικρά από τα πλατανόφυλλα. Και το πιό σημαντικό: σε αντίθεση με τα πλατάνια, είμαι δέντρο αειθαλές, πράγμα που σημαίνει ότι το χειμώνα δεν χάνω το φύλλωμά μου.
Στην πραγματικότητα δεν έχω καμμιά σχέση με τα πλατάνια, είμαι ένα όμορφο διακοσμητικό σφενδάμι, ιδανικό για αστικά περιβάλλοντα, με καταγωγή από τον Καναδά. Κάποιος φωτισμένος Δημοτικός γεωπόνος με επέλεξε πριν από 20-25 χρόνια, αντί για εκείνα τα μικροσκοπικά δεντράκια που δεν μεγαλώνουν ποτέ, και με φύτεψε στο πεζοδρόμιό μου...

Καθώς όμως χρόνο το χρόνο άπλωνα τα κλαδάκια μου, και γινόμουν σιγά σιγά από μικρό δεντράκι ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό δέντρο, κάποιοι άρχισαν να μη με βλέπουν με καλό μάτι, και να τα βάζουν μαζί μου. Άρχισαν να με κατηγορούν ότι τους λερώνω τα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα... Ότι στα κλαδιά μου ζούν πουλιά που τους κουτσουλάνε, αυτούς και τα οχήματά τους... Ότι μαζεύω κουνούπια και άλλα βλαβερά έντομα... Ότι τους λερώνω τα μπαλκόνια... Ότι τους κρύβω την... θέα...

Δεν μπορούσα να πιστέψω το μίσος που εκδήλωσαν για μένα. Με μισούσαν, σάς λέω, σχεδόν όλοι! Οι γείτονές μου καταστηματάρχες, οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων, οι ιδιοκτήτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, καθώς και οι συνήθεις εχθροί ημών των δέντρων, οι οδοκαθαριστές, που τους κούραζα λέει παραπάνω. Με έδειχναν όλοι με το δάχτυλο τεντωμένο απειλητικά, και ζητούσαν την παραδειγματική μου τιμωρία: Τον θάνατό μου, ή έστω τον ακρωτηριασμό μου, με βάση τις παραπάνω κατηγορίες.
Την γλύτωνα όμως για μερικά χρόνια, επειδή δεν είμαι είδος που έχει ποτέ κατηγορηθεί για επικινδυνότητα, όπως οι λεύκες, που τα σαθρά κλαδιά τους συχνά τσακίζουν στις μπόρες. Ούτε λερώνω ιδιαίτερα, όπως οι γύρω μου επίσης κουτσουρεμένες ακακίες. Ούτε υπάρχουν καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ στον άμεσό μου περίγυρο, και επομένως δεν μπορούσε κανείς να με κατηγορήσει ότι μπλέκομαι με τα Δίκτυα. Τέτοια Αμαρτήματα θα επέσυραν άμεση και ριζική τιμωρία.

Όμως, με τά τα συνεχή τηλεφωνήματα και τις σχετικές πιέσεις στο Δήμο, ήρθε τελικά ένα πρωί και η δική μου η σειρά. Κατέφθασε μ' ένα φορτηγάκι το εκτελεστικό απόσπασμα, ένα "συνεργείο" από δυό τρεις ανειδίκευτους εργάτες του Δήμου Θεσσαλονίκης, χωρίς κανέναν Δημοτικό υπεύθυνο, Γεωπόνο, Κηπουρό, χωρίς έστω έναν Εργοδηγό. Με πλησίασαν με τα πριόνια τους και με απειλητικές διαθέσεις. Έκανα μιαν απελπισμένη προσπάθεια να τους κατευνάσω. Άδικα τούς έλεγα πόσο οξυγόνο παράγω κάθε μέρα και πόσους ρύπους απορροφώ από τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Πόσο μετριάζω τον συνεχή και υπερβολικό θόρυβο του πολυσύχναστου δρόμου. Πόση δροσιά απελευθερώνω τις ζεστές ημέρες, πόση ηλιακή ακτινοβολία απορροφώ, με πόσες δεκάδες κλιματιστικά ισοδυναμώ σε ψύξη.

Δεν άκουγαν τίποτα. Ήρθαν ειδικά για να με τιμωρήσουν, αποφασισμένοι και οπλισμένοι, και το έκαναν, και μάλιστα παραδειγματικά. Με κουτσούρεψαν κατά βούληση. Στο τέλος δεν έμεινα ούτε το μισό. Κι έμειναν τα κουτσουρεμένα μου κλαδάκια, να θυμίζουν την παλιά μου δόξα. Να πώς με κατάντησαν:


Κι όμως, αισθάνομαι τυχερό, αφού είχα την τύχη να φυτευτώ, κι αφού υπάρχω ακόμα.

Όταν αναλογίζομαι ότι τα ποσοστά κάλυψης από πράσινο και ελεύθερους χώρους των ελληνικών πόλεων είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως ...

Όταν σκέφτομαι πόσες αναπλάσεις δρόμων και πεζοδρομίων γίνονται στην χώρα αυτή χωρίς να προβλέπεται σχεδόν καμμιά δενδροφύτευση, όταν σκέφτομαι τα έτσι κι αλλιώς στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιων Λεωφόρων, όπου φυτρώνουν μόνο στύλοι φωτισμού και καλώδια...

Όταν σκέφτομαι τα χιλιάδες δέντρα που προβλέπονταν στις μελέτες τόσων και τόσων Δημοσιών Έργων, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών, και που τελικά ΔΕΝ φυτεύτηκαν ποτέ, μέσα σε γενική αδιαφορία... Λες και ήταν περιττές λεπτομέρειες της όλης μελέτης. Κι ενώ διαφημίζονταν υπέρμετρα από τους Ιθύνοντες, τους γεμάτους περηφάνια για την δήθεν περιβαλλοντική τους ευαισθησία, ΠΡΙΝ γίνει το Έργο...

Τότε Αισθάνομαι τυχερό και μόνο που υπάρχω. Και δεν παραπονιέμαι. Στο κάτω κάτω, αν με μισούν, εμένα και όλα τα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, κι αν μάς θεωρούν εχθρούς, κακό του κεφαλιού τους. Τη δική τους ποιότητα ζωής υποβαθμίζουν.

Δεν τους καταλαβαίνω όμως καθόλου τους Ακρωτηριαστές μου και την μικρόνοιά τους. Θα ήθελα λοιπόν τελειώνοντας την Ιστορία μου να τους αφιερώσω ένα σατιρικό τραγούδι που έλεγε παλιά ο Χάρρυ Κλύνν. Μπας και ξυπνήσουν.

Αχ πώς μ' αρέσει να γυρίζω με ηλίαση
μες την πυρακτωμένη Λεωφόρο
τα κομπρεσσέρ να μού ανεβάζουνε την πίεση
και νά' χω γιώτα-χι βυτιοφόρο

Δώστε μου μόλυνση και πάρτε την ψυχή μου
ραδιενέργεια ποτίστε το κορμί μου.
Κόψτε τα δέντρα που μου κρύβουν τα ντουβάρια
φτιάχτε χαβούζες, τζιμινιέρες και νταμάρια.


Σάς χαιρετώ, με την ελπίδα κάποτε ν' αλλάξει αυτή η νοοτροπία.

Ένα ακρωτηριασμένο δέντρο της Θεσσαλονίκης

Μπροστά μπροστά, εγώ
στη μέση, ένα μισο-ακρωτηριασμένο αδερφάκι μου
πίσω πίσω αριστερά, ένα ανέπαφο δέντρο -έτσι ακριβώς ήμουν κάποτε κι εγώ...
δεξιά βλέπετε τις κουτσουρεμένες Ακακίες
ενώ στο βάθος
δεξιά διακρίνεται μια ανέπαφη Ακακία.
.
.