.Εύχομαι καλή και δημιουργική πορεία σ' αυτό το -αν μη τι άλλο- ελπιδιφόρο Ημεροδίχτυ (blog) στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω. Συγχαρητήρια και από εδώ στον Τάκη Αλεβαντή για την πρωτοβουλία του.
Εγκαινιάζω τη συμμετοχή μου δίνοντας το λόγο σε ένα πληγωμένο δέντρο.
Μαύρος ΓάτοςΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ
Είμαι ένα ελληνικό αστικό δέντρο, και ζω στην Θεσσαλονίκη, την πιό μολυσμένη πόλη της Ευρώπης. Αντίθετα όμως με τόσα και τόσα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, δεν είμαι ένα καχεκτικό και υπανάπτυκτο δεντράκι, ή τουλάχιστον δεν ήμουν, πριν την Τιμωρία μου. Ήμουν ψηλό και δυνατό και φουντωτό σαν πλατάνι, άλλωστε μοιάζω πολύ με περήφανο λυγερόκορμο πλατάνι: τα φύλλα μου έχουν το κλασικό σχήμα της παλάμης, αλλά είναι πολύ πολύ πιό μικρά από τα πλατανόφυλλα. Και το πιό σημαντικό: σε αντίθεση με τα πλατάνια, είμαι δέντρο αειθαλές, πράγμα που σημαίνει ότι το χειμώνα δεν χάνω το φύλλωμά μου.
Στην πραγματικότητα δεν έχω καμμιά σχέση με τα πλατάνια, είμαι ένα όμορφο διακοσμητικό σφενδάμι, ιδανικό για αστικά περιβάλλοντα, με καταγωγή από τον Καναδά. Κάποιος φωτισμένος Δημοτικός γεωπόνος με επέλεξε πριν από 20-25 χρόνια, αντί για εκείνα τα μικροσκοπικά δεντράκια που δεν μεγαλώνουν ποτέ, και με φύτεψε στο πεζοδρόμιό μου...
Καθώς όμως χρόνο το χρόνο άπλωνα τα κλαδάκια μου, και γινόμουν σιγά σιγά από μικρό δεντράκι ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό δέντρο, κάποιοι άρχισαν να μη με βλέπουν με καλό μάτι, και να τα βάζουν μαζί μου. Άρχισαν να με κατηγορούν ότι τους λερώνω τα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα... Ότι στα κλαδιά μου ζούν πουλιά που τους κουτσουλάνε, αυτούς και τα οχήματά τους... Ότι μαζεύω κουνούπια και άλλα βλαβερά έντομα... Ότι τους λερώνω τα μπαλκόνια... Ότι τους κρύβω την... θέα...
Δεν μπορούσα να πιστέψω το μίσος που εκδήλωσαν για μένα. Με μισούσαν, σάς λέω, σχεδόν όλοι! Οι γείτονές μου καταστηματάρχες, οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων, οι ιδιοκτήτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, καθώς και οι συνήθεις εχθροί ημών των δέντρων, οι οδοκαθαριστές, που τους κούραζα λέει παραπάνω. Με έδειχναν όλοι με το δάχτυλο τεντωμένο απειλητικά, και ζητούσαν την παραδειγματική μου τιμωρία: Τον θάνατό μου, ή έστω τον ακρωτηριασμό μου, με βάση τις παραπάνω κατηγορίες.
Την γλύτωνα όμως για μερικά χρόνια, επειδή δεν είμαι είδος που έχει ποτέ κατηγορηθεί για επικινδυνότητα, όπως οι λεύκες, που τα σαθρά κλαδιά τους συχνά τσακίζουν στις μπόρες. Ούτε λερώνω ιδιαίτερα, όπως οι γύρω μου επίσης κουτσουρεμένες ακακίες. Ούτε υπάρχουν καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ στον άμεσό μου περίγυρο, και επομένως δεν μπορούσε κανείς να με κατηγορήσει ότι μπλέκομαι με τα Δίκτυα. Τέτοια Αμαρτήματα θα επέσυραν άμεση και ριζική τιμωρία.
Όμως, με τά τα συνεχή τηλεφωνήματα και τις σχετικές πιέσεις στο Δήμο, ήρθε τελικά ένα πρωί και η δική μου η σειρά. Κατέφθασε μ' ένα φορτηγάκι το εκτελεστικό απόσπασμα, ένα "συνεργείο" από δυό τρεις ανειδίκευτους εργάτες του Δήμου Θεσσαλονίκης, χωρίς κανέναν Δημοτικό υπεύθυνο, Γεωπόνο, Κηπουρό, χωρίς έστω έναν Εργοδηγό. Με πλησίασαν με τα πριόνια τους και με απειλητικές διαθέσεις. Έκανα μιαν απελπισμένη προσπάθεια να τους κατευνάσω. Άδικα τούς έλεγα πόσο οξυγόνο παράγω κάθε μέρα και πόσους ρύπους απορροφώ από τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Πόσο μετριάζω τον συνεχή και υπερβολικό θόρυβο του πολυσύχναστου δρόμου. Πόση δροσιά απελευθερώνω τις ζεστές ημέρες, πόση ηλιακή ακτινοβολία απορροφώ, με πόσες δεκάδες κλιματιστικά ισοδυναμώ σε ψύξη.
Δεν άκουγαν τίποτα. Ήρθαν ειδικά για να με τιμωρήσουν, αποφασισμένοι και οπλισμένοι, και το έκαναν, και μάλιστα παραδειγματικά. Με κουτσούρεψαν κατά βούληση. Στο τέλος δεν έμεινα ούτε το μισό. Κι έμειναν τα κουτσουρεμένα μου κλαδάκια, να θυμίζουν την παλιά μου δόξα. Να πώς με κατάντησαν:
Κι όμως, αισθάνομαι τυχερό, αφού είχα την τύχη να φυτευτώ, κι αφού υπάρχω ακόμα.
Όταν αναλογίζομαι ότι τα ποσοστά κάλυψης από πράσινο και ελεύθερους χώρους των ελληνικών πόλεων είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως ...
Όταν σκέφτομαι πόσες αναπλάσεις δρόμων και πεζοδρομίων γίνονται στην χώρα αυτή χωρίς να προβλέπεται σχεδόν καμμιά δενδροφύτευση, όταν σκέφτομαι τα έτσι κι αλλιώς στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιων Λεωφόρων, όπου φυτρώνουν μόνο στύλοι φωτισμού και καλώδια...
Όταν σκέφτομαι τα χιλιάδες δέντρα που προβλέπονταν στις μελέτες τόσων και τόσων Δημοσιών Έργων, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών, και που τελικά ΔΕΝ φυτεύτηκαν ποτέ, μέσα σε γενική αδιαφορία... Λες και ήταν περιττές λεπτομέρειες της όλης μελέτης. Κι ενώ διαφημίζονταν υπέρμετρα από τους Ιθύνοντες, τους γεμάτους περηφάνια για την δήθεν περιβαλλοντική τους ευαισθησία, ΠΡΙΝ γίνει το Έργο...
Τότε Αισθάνομαι τυχερό και μόνο που υπάρχω. Και δεν παραπονιέμαι. Στο κάτω κάτω, αν με μισούν, εμένα και όλα τα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, κι αν μάς θεωρούν εχθρούς, κακό του κεφαλιού τους. Τη δική τους ποιότητα ζωής υποβαθμίζουν.
Δεν τους καταλαβαίνω όμως καθόλου τους Ακρωτηριαστές μου και την μικρόνοιά τους. Θα ήθελα λοιπόν τελειώνοντας την Ιστορία μου να τους αφιερώσω ένα σατιρικό τραγούδι που έλεγε παλιά ο Χάρρυ Κλύνν. Μπας και ξυπνήσουν.
Αχ πώς μ' αρέσει να γυρίζω με ηλίαση
μες την πυρακτωμένη Λεωφόρο
τα κομπρεσσέρ να μού ανεβάζουνε την πίεση
και νά' χω γιώτα-χι βυτιοφόρο
Δώστε μου μόλυνση και πάρτε την ψυχή μου
ραδιενέργεια ποτίστε το κορμί μου.
Κόψτε τα δέντρα που μου κρύβουν τα ντουβάρια
φτιάχτε χαβούζες, τζιμινιέρες και νταμάρια.
Σάς χαιρετώ, με την ελπίδα κάποτε ν' αλλάξει αυτή η νοοτροπία.
Ένα ακρωτηριασμένο δέντρο της Θεσσαλονίκης
Μπροστά μπροστά, εγώστη μέση, ένα μισο-ακρωτηριασμένο αδερφάκι μουπίσω πίσω αριστερά, ένα ανέπαφο δέντρο -έτσι ακριβώς ήμουν κάποτε κι εγώ...
δεξιά βλέπετε τις κουτσουρεμένες Ακακίες
ενώ στο βάθος δεξιά διακρίνεται μια ανέπαφη Ακακία.
.
.
