Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

"Κόψτε τα δέντρα που μού κρύβουν τα ντουβάρια"

.
Εύχομαι καλή και δημιουργική πορεία σ' αυτό το -αν μη τι άλλο- ελπιδιφόρο Ημεροδίχτυ (blog) στο οποίο έχω την τιμή να συμμετέχω. Συγχαρητήρια και από εδώ στον Τάκη Αλεβαντή για την πρωτοβουλία του.
Εγκαινιάζω τη συμμετοχή μου δίνοντας το λόγο σε ένα πληγωμένο δέντρο.
Μαύρος Γάτος


ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ



Είμαι ένα ελληνικό αστικό δέντρο, και ζω στην Θεσσαλονίκη, την πιό μολυσμένη πόλη της Ευρώπης. Αντίθετα όμως με τόσα και τόσα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, δεν είμαι ένα καχεκτικό και υπανάπτυκτο δεντράκι, ή τουλάχιστον δεν ήμουν, πριν την Τιμωρία μου. Ήμουν ψηλό και δυνατό και φουντωτό σαν πλατάνι, άλλωστε μοιάζω πολύ με περήφανο λυγερόκορμο πλατάνι: τα φύλλα μου έχουν το κλασικό σχήμα της παλάμης, αλλά είναι πολύ πολύ πιό μικρά από τα πλατανόφυλλα. Και το πιό σημαντικό: σε αντίθεση με τα πλατάνια, είμαι δέντρο αειθαλές, πράγμα που σημαίνει ότι το χειμώνα δεν χάνω το φύλλωμά μου.
Στην πραγματικότητα δεν έχω καμμιά σχέση με τα πλατάνια, είμαι ένα όμορφο διακοσμητικό σφενδάμι, ιδανικό για αστικά περιβάλλοντα, με καταγωγή από τον Καναδά. Κάποιος φωτισμένος Δημοτικός γεωπόνος με επέλεξε πριν από 20-25 χρόνια, αντί για εκείνα τα μικροσκοπικά δεντράκια που δεν μεγαλώνουν ποτέ, και με φύτεψε στο πεζοδρόμιό μου...

Καθώς όμως χρόνο το χρόνο άπλωνα τα κλαδάκια μου, και γινόμουν σιγά σιγά από μικρό δεντράκι ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό δέντρο, κάποιοι άρχισαν να μη με βλέπουν με καλό μάτι, και να τα βάζουν μαζί μου. Άρχισαν να με κατηγορούν ότι τους λερώνω τα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα... Ότι στα κλαδιά μου ζούν πουλιά που τους κουτσουλάνε, αυτούς και τα οχήματά τους... Ότι μαζεύω κουνούπια και άλλα βλαβερά έντομα... Ότι τους λερώνω τα μπαλκόνια... Ότι τους κρύβω την... θέα...

Δεν μπορούσα να πιστέψω το μίσος που εκδήλωσαν για μένα. Με μισούσαν, σάς λέω, σχεδόν όλοι! Οι γείτονές μου καταστηματάρχες, οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων, οι ιδιοκτήτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, καθώς και οι συνήθεις εχθροί ημών των δέντρων, οι οδοκαθαριστές, που τους κούραζα λέει παραπάνω. Με έδειχναν όλοι με το δάχτυλο τεντωμένο απειλητικά, και ζητούσαν την παραδειγματική μου τιμωρία: Τον θάνατό μου, ή έστω τον ακρωτηριασμό μου, με βάση τις παραπάνω κατηγορίες.
Την γλύτωνα όμως για μερικά χρόνια, επειδή δεν είμαι είδος που έχει ποτέ κατηγορηθεί για επικινδυνότητα, όπως οι λεύκες, που τα σαθρά κλαδιά τους συχνά τσακίζουν στις μπόρες. Ούτε λερώνω ιδιαίτερα, όπως οι γύρω μου επίσης κουτσουρεμένες ακακίες. Ούτε υπάρχουν καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ στον άμεσό μου περίγυρο, και επομένως δεν μπορούσε κανείς να με κατηγορήσει ότι μπλέκομαι με τα Δίκτυα. Τέτοια Αμαρτήματα θα επέσυραν άμεση και ριζική τιμωρία.

Όμως, με τά τα συνεχή τηλεφωνήματα και τις σχετικές πιέσεις στο Δήμο, ήρθε τελικά ένα πρωί και η δική μου η σειρά. Κατέφθασε μ' ένα φορτηγάκι το εκτελεστικό απόσπασμα, ένα "συνεργείο" από δυό τρεις ανειδίκευτους εργάτες του Δήμου Θεσσαλονίκης, χωρίς κανέναν Δημοτικό υπεύθυνο, Γεωπόνο, Κηπουρό, χωρίς έστω έναν Εργοδηγό. Με πλησίασαν με τα πριόνια τους και με απειλητικές διαθέσεις. Έκανα μιαν απελπισμένη προσπάθεια να τους κατευνάσω. Άδικα τούς έλεγα πόσο οξυγόνο παράγω κάθε μέρα και πόσους ρύπους απορροφώ από τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Πόσο μετριάζω τον συνεχή και υπερβολικό θόρυβο του πολυσύχναστου δρόμου. Πόση δροσιά απελευθερώνω τις ζεστές ημέρες, πόση ηλιακή ακτινοβολία απορροφώ, με πόσες δεκάδες κλιματιστικά ισοδυναμώ σε ψύξη.

Δεν άκουγαν τίποτα. Ήρθαν ειδικά για να με τιμωρήσουν, αποφασισμένοι και οπλισμένοι, και το έκαναν, και μάλιστα παραδειγματικά. Με κουτσούρεψαν κατά βούληση. Στο τέλος δεν έμεινα ούτε το μισό. Κι έμειναν τα κουτσουρεμένα μου κλαδάκια, να θυμίζουν την παλιά μου δόξα. Να πώς με κατάντησαν:


Κι όμως, αισθάνομαι τυχερό, αφού είχα την τύχη να φυτευτώ, κι αφού υπάρχω ακόμα.

Όταν αναλογίζομαι ότι τα ποσοστά κάλυψης από πράσινο και ελεύθερους χώρους των ελληνικών πόλεων είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως ...

Όταν σκέφτομαι πόσες αναπλάσεις δρόμων και πεζοδρομίων γίνονται στην χώρα αυτή χωρίς να προβλέπεται σχεδόν καμμιά δενδροφύτευση, όταν σκέφτομαι τα έτσι κι αλλιώς στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια ολοκαίνουργιων Λεωφόρων, όπου φυτρώνουν μόνο στύλοι φωτισμού και καλώδια...

Όταν σκέφτομαι τα χιλιάδες δέντρα που προβλέπονταν στις μελέτες τόσων και τόσων Δημοσιών Έργων, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών, και που τελικά ΔΕΝ φυτεύτηκαν ποτέ, μέσα σε γενική αδιαφορία... Λες και ήταν περιττές λεπτομέρειες της όλης μελέτης. Κι ενώ διαφημίζονταν υπέρμετρα από τους Ιθύνοντες, τους γεμάτους περηφάνια για την δήθεν περιβαλλοντική τους ευαισθησία, ΠΡΙΝ γίνει το Έργο...

Τότε Αισθάνομαι τυχερό και μόνο που υπάρχω. Και δεν παραπονιέμαι. Στο κάτω κάτω, αν με μισούν, εμένα και όλα τα άλλα δέντρα των ελληνικών πόλεων, κι αν μάς θεωρούν εχθρούς, κακό του κεφαλιού τους. Τη δική τους ποιότητα ζωής υποβαθμίζουν.

Δεν τους καταλαβαίνω όμως καθόλου τους Ακρωτηριαστές μου και την μικρόνοιά τους. Θα ήθελα λοιπόν τελειώνοντας την Ιστορία μου να τους αφιερώσω ένα σατιρικό τραγούδι που έλεγε παλιά ο Χάρρυ Κλύνν. Μπας και ξυπνήσουν.

Αχ πώς μ' αρέσει να γυρίζω με ηλίαση
μες την πυρακτωμένη Λεωφόρο
τα κομπρεσσέρ να μού ανεβάζουνε την πίεση
και νά' χω γιώτα-χι βυτιοφόρο

Δώστε μου μόλυνση και πάρτε την ψυχή μου
ραδιενέργεια ποτίστε το κορμί μου.
Κόψτε τα δέντρα που μου κρύβουν τα ντουβάρια
φτιάχτε χαβούζες, τζιμινιέρες και νταμάρια.


Σάς χαιρετώ, με την ελπίδα κάποτε ν' αλλάξει αυτή η νοοτροπία.

Ένα ακρωτηριασμένο δέντρο της Θεσσαλονίκης

Μπροστά μπροστά, εγώ
στη μέση, ένα μισο-ακρωτηριασμένο αδερφάκι μου
πίσω πίσω αριστερά, ένα ανέπαφο δέντρο -έτσι ακριβώς ήμουν κάποτε κι εγώ...
δεξιά βλέπετε τις κουτσουρεμένες Ακακίες
ενώ στο βάθος
δεξιά διακρίνεται μια ανέπαφη Ακακία.
.
.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Είμαστε δυό, είμαστε τρεις ...

Ανακάλυψα το ιστολόγιο της Katerinas ante portas που άρχισε τον Ιούνιο αγώνα για τον κήπο της Ριζάρη με μυνήματα στον Ευρωπαίο Επίτροπο Περιβάλλοντος κ. Δήμα και την Ελληνική Εταιρεία προστασίας του περιβάλλοντος και πολιτιστικής κληρονομιάς.

Μιά άλλη ιστολόγος (ή ιστολόγισσα - θηλυκό του blogger) η rodia έφτιαξε και τα σχετικά πανώ ...

και

Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας !

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

Να τα καθαρίσουμε ναι, αλλά ας τα κοιτάξουμε λίγο καλύτερα πρώτα :)

Να καθαρίσουμε την Ελλάδα, λοιπόν. Αλλά για να μην κρύψουμε απλώς τα σκουπίδια γρηγορα σε κάποια χωματερή, πρέπει μαλλον, πριν τα πετάξουμε, να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με αυτά. Τί είναι το σκουπίδι, το τόσο ανεπιθύμητο, πέρα από σκουπίδι. Τί δείχνει για τον πολιτισμό μας, τι κρύβει ως πρωτογενές υλικό και άλλες υπέροχες ερωτήσεις. Για τόσα αμπελοφιλοσοφούμε. Εεε, λίγο και για τα σκουπίδια τότε. Η για να το πω πιο επιθετικά, αμφισβητώ ότι ακαδημαικά η συζήτηση για τα σκουπίδια αφορά τους περιβαλλοντολόγους μόνο. Όπως είχα πεί και στο παρελθόν, αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι προσπαθούν ακόμα να αποκωδικοποιήσουν μεταμοντέρνες έννοιες του καταναλωτισμού και τις ανάλογες επιπτώσεις του στον αστικό ιστό και σπάνια έχουν ασχοληθεί με την πιo εμφανή του εκδήλωση, τα σκουπίδια.

Ας πάμε για λίγο στην ..Φινλανδία. (Να 'ναι καλά ο Ovi, ..σαν να μη μου φαίνεται και πολύ μακριά από τότε που εμφανίστηκε στο blogger).

Με έναν συνάδελφο από την Άγκυρα και μια συνάδελφο από το Βερολίνο ασχοληθήκαμε με έναν πειραματικό χωροτακτικό σχεδιασμό στο Saynatsalo της Φινλανδίας
. Σκοπός του σχεδιασμού η αναδιαμόρφωση ενός μικρού νησιού, που φιλοξενεί ακόμα ένα πιο μικρό χωριό, στη μέση μιας υπέροχης λίμνης, όπου όλα είναι καθαρά και καταπρασινα. Και η ανάδειξη αυτού του τόπου, όχι τόσο για τους επισκέπτες αλλά για τους ίδιους τους κατοίκους.

Καθισμένοι δίπλα από την λίμνη, στη μέση αυτού του πανέμορφου τοπίου, ψάχναμε να βρούμε κάποια θεματολογία, να διαφοροποιήσουμε το δικό μας project από αυτά των άλλων ομάδων που δούλευαν παράλληλα ακριβώς για τον ίδιο χώρο.

'Ρε παιδιά,' λέει η βερολινέζα...'μου την δίνει σε αυτό το νησι να βλέπω συνεχεια πράσινο, να είναι όλα καθαρά, είμαι παιδί της πόλης εγώ, νόμιζα ότι μισούσα τις πινακίδες νέον και τώρα θέλω να δω μια, θέλω να δω έναν δρόμο βρώμικο. Και βαρέθηκα αυτήν την ησυχία και τάξη. Πόσοι μένουν εδώ; Ελάχιστοι. Και πάλι κρύβονται. Πως να τους αρέσει εδώ;'

Γνέψαμε με πλήρη κατανόηση.

Ο σχεδιασμός βασίστηκε ακριβώς σε αυτό, να ανακαλύψουμε και να δείξουμε ότι υπάρχει ζωή σε αυτό το νησί δείχνοντας τα ..σκουπίδια.

Ασχοληθήκαμε με τα πάντα, τα πριονίδια της μικρής -αλλά ζωτικής σημασίας για το νησί- βιομηχανίας που βρισκόταν στην άκρη του νησιού, το βρώμικο ξέφωτο που μαζευόταν οι ντόπιοι έφηβοι to ...hang out και το είχαν οικειοποιηθεί, το design των καδων δίπλα από το δημαρχείο του Alvar Aaalto, το λιμανάκι όπου άλλαζαν λάδια και προμηθευοταν καύσιμα τα σκάφη που περνούσαν από το νησί ...τα πάντα. Δεν κάναμε σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων. Απλά δείξαμε αυτά τα μέρη, που συνήθως δεν τα βλέπουν οι ντόπιοι κατάλληλα για την βόλτα τους ή σαν ωραία τοπία. Θέλαμε μέσα από τους πιο 'βρώμικους' χώρους να ανακαλύψουμε και εμείς οι ίδιοι τους ρυθμούς ζωής σε αυτό το νησί.

'Οταν το παρουσιάσαμε στους ντόπιους ντρεπόμασταν, σκεφτήκαμε ότι ίσως δεν το πήραμε σοβαρά, ότι δεν σεβαστήκαμε το πόσο κοντά είναι αυτοί στην φύση, πόσο την φροντίζουν κτλ κτλ και ότι θα παρεξηγηθούμε.

Έκπληξη.

Άρχισε μια μεγάλη συζήτηση για το χωριό τους, αναγνώρισαν εκ νέου τις καθημερινές δραστηριότητες τους, που πάνε τα παιδιά τους με την παρέα τους, που δουλεύουν οι ίδιοι, πως θα ήθελαν να είναι αυτοί οι χώροι, μέχρι ποιό σημείο μπορούν ή είναι επιθυμητό να παρέμβουν, πχ στο βρώμικο ξέφωτο που έκαναν κατάληψη οι έφηβοι.

Όχι φυσικά δεν θέλουν να βρωμίσουν τον τόπο τους.

Απλά κατάλαβαν ότι τα σκουπίδια, μας ...εκπροσωπούν στον χώρο. Εμάς και τις δραστηριότητες μας.

Δυστυχώς, έπρεπε να φύγουμε από το νησί. Την ιδέα δεν την προχωρήσαμε περαιτέρω. Και εγώ δεν έχω καταλήξει ακόμα στο αν θέλω λιγουλάκι από σκουπίδια να βλέπω ότι υπάρχουν.

Τώρα προσγείωση. Επιστροφή στο μπάχαλο το δικό μας.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 04, 2006

Νέα Μάκρη, Οδός Μαρούγκα - Η οδός των υπαίθριων χωματερών!













Οδός Μαρούγκα, στη Νέα Μάκρη. Ανάμεσα στη Νέα Μάκρη και το Ζούμπερι, απέναντι από το Ίδρυμα Παμμακάριστος. Ενώνει τη λεωφόρο Μαραθώνος με την παραλιακή οδό, στο ύψος του κλαμπ ΠΡΟΒΑ.

Ο δρόμος των υπαίθριων χωματερών, σε κενά οικόπεδα ανάμεσα στα σπίτια. Δύο κύριες τέτοιες στεγάζει, σε ισάριθμα οικόπεδα: η μία στη γωνία Μαρούγκα και Κ. Μποκώρου, αρκετά κοντά στη Λεωφόρο Μαραθώνος, η άλλη στη γωνία Μαρούγκα και Χ. Τρικούπη.

Τα δύο κενά οικόπεδα δεν έχουν περίφραξη. Πρώτο σφάλμα. Είναι όμως αμφισβητούμενα ως προς την ιδιοκτησία τους, τουλάχιστον αυτό της γωνίας Μποκώρου, που είναι και το μεγαλύτερο, οπότε υποθέτω ότι αν ένας διεκδικητής το περιφράξει, οι υπόλοιποι θα ξηλώσουν την περίφραξη, όπως είχε γίνει στο παρελθόν.
Ούτως ή άλλως όμως, έχουμε δει και οικόπεδα κενά περιφραγμένα, που επειδή είναι κενά οι περίοικοι τα μετατρέπουν σε σκουπιδότοπους, πετώντας τα σκουπίδια πάνω από τα συρματοπλέγματα!

Λοιπόν, τα δύο οικόπεδα αυτά εδώ και χρόνια λειτουργούν ως σκουπιδότοποι. Το χειρότερο είναι ότι δεν είναι οι κοντινοί γείτονες που πετούν κυρίως εκεί τα σκουπίδια τους. Είναι οι λίγο πιο μακρινοί, εκείνοι που δεν ενοχλούνται άμεσα από την εικόνα και βέβαια τις οσμές.

Θα γίνω πιο αναλυτική: τα δυο οικόπεδα, στη γωνία τους, δέχονταν από παλιά τα σκουπίδια ολόκληρης της γειτονιάς που βρίσκεται στα δεξιά όπως κατεβαίνουμε τη Μαρούγκα, και καταλαμβάνει το λόφο ανάμεσα στην Μαρούγκα και την Αύρας (Ζούμπερι). Μια γειτονιά εξαιρετικά πυκνοδομημένη, από εκείνους τους εξοχικούς οικισμούς με τα μικρά οικόπεδα και σπίτια κολλημένα σχεδόν το ένα στο άλλο. Ολος αυτός ο οικισμός θεωρούσε ανέκαθεν και θεωρεί ακόμη σκόπιμο και πρέπον να ξεφορτώνεται τα σκουπίδια του στα όρια του, σε σκουπιδότοπους επί των δρόμων που τον περικλείουν, κυρίως επί της Μαρούγκα.
Κάποια στιγμή, ο Δήμος Νέας Μάκρης, επί του προηγούμενου δημάρχου, αποφάσισε ότι αυτό εξυπηρετεί την αποκομιδή, καθώς έτσι απαλλάσσονται τα αποριμματοφόρα από το να σταματούν σε κάθε σπίτι ή να ταλαιπωρούνται στα στενά. Το γεγονός ότι η Μαρούγκα είναι επίσης δρόμος με κατοικίες, πολλές από τις οποίες μάλιστα ανήκουν σε μόνιμους κατοίκους, ουδόλως απασχόλησε. Οι διαμαρτυρίες τους ουδόλως εισακούστηκαν. Άλλωστε, οι μόνοι που στην πραγματικότητα ενοχλήθηκαν ήταν οι άμεσα γειτνιάζοντες, δεδομένου ότι οι υπόλοιποι κάτοικοι της Μαρούγκα βολεύτηκαν μια χαρά με τους σκουπιδότοπους.

Ο Δήμος λοιπόν, αποφάσισε να "επισημοποιήσει" τη συνήθεια των περιοίκων, τοποθετώντας κυβοειδείς κάδους από μεταλικό πλέγμα. Έτσι, τα οικόπεδα αυτά κατακυρώθηκαν ως σκουπιδότοποι, ο δε Δήμος ήλπισε ότι θα "σουλούπωνε" την κατάσταση με τους κάδους, αντί να υποχρεώσει τους περίοικους να τοποθετήσουν όλοι κάδους έξω από τα σπίτια τους.
Οι αρχικοί κάδοι έχουν αντικατασταθεί τα τελευταία χρόνια από τους γνωστούς σκουροπράσινους πλαστικούς και τροχήλατους. Βέβαια, οι ελληνάρες δεν καταλαβαίνουν από κάδους. Ειδικά όταν δεν ειναι πλάι στο σπίτι τους, συνηθίζουν να εκσφενδονίζουν τις σακούλες σκουπιδιών από το αυτοκίνητο και όπου πάνε. Σιγά να μην κατέβουν, σιγά μην πλησιάσουν, σιγά να μην αγγίξουν τους κάδους για να τους ανοίξουν! Όοοχι, αυτά τα κάνουμε ίσως στην Αθήνα που είναι πόλη, άρα "πολιτισμένη" κι επιπλέον μας βλέπουν οι γνωστοί. Σιγά να μη σκοτιστούμε στην "ερημιά", εκεί που πάμε ένα σαββατοκύριακο για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ!
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα οικόπεδα έχουν μετατραπεί ολόκληρα σε σκουπιδότοπους. Βοηθούν και τα αδέσποτα που διαλύουν όσες σακούλες δεν σπάνε κατά τον "εκσφενδονισμό" και σκορπούν τα σκουπίδια σε πολύ μεγάλη ακτίνα γύρω.
Μια μεγάλη βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν, είναι ότι τα τελευταία χρόνια περνά το απορριματοφόρο δύο φορές την εβδομάδα τουλάχιστον και σαρώνει τα δύο οικόπεδα σε όσο τουλάχιστον κομμάτι τους είναι βατό. Παλιά εννοείται ότι άδειαζε μόνο τους κάδους και αδιαφορούσε για το χαμό γύρω, με αποτέλεσμα η δυσωδία τους καλοκαιρινούς ιδιαίτερα μήνες να είναι αφόρητη, σε ακτίνα δεκάδων μέτρων!
Τουλάχιστον γλυτώσαμε οι περίοικοι τη χολέρα! Τα σκουπίδια όμως σκορπίζονται τόσο πολύ γύρω, στις άκρες των δρόμων, στους θάμνους και τα χόρτα των οικοπέδων, που είναι αδύνατον να μαζευτούν αν δεν ασχοληθούν ανθρώπινα χέρια.
Η Νέα Μάκρη όμως δεν είναι πόλη, ώστε να υπάρχουν οδοκαθαριστές π.χ. ή να ασχοληθεί κάποιος με τέτοιες λεπτομέρειες. Έτσι οι κάτοικοι της οδού Μαρούγκα και όλοι οι κοντινοί γείτονες των οικοπέδων - χωματερών, είναι υποχρεωμένοι να συμβιώνουν με αυτό το χάλι. Να βγαίνουν από το ωραίο εξοχικό τους ή μόνιμη κατοικία τους και να πέφτουν πάνω στους σκουπιδότοπους. Να έχουν τα σκουπίδια σκορπισμένα μπροστά στο φράκτη τους κι αν κάνουν πως τα μαζεύουν και καθαρίζουν το δρόμο, μετά από δύο μέρες να είναι πάλι στο ίδιο χάλι. Κι αυτό επειδή κάποιοι γείτονες, λίγο πιο μακριά, δεν θέλουν τα σκουπίδια στη δική τους πόρτα και σαν να μη φτάνει αυτό, δε θέλουν να επιδείξουν τη στοιχειώδη απαιτούμενη προσοχή, όταν τα ξεφορτώνονται στην πόρτα του γείτονα-ξέρετε, κλειστές σακούλες και κυρίως ευστοχία βρε αδερφέ! ΜΕΣΑ στον κάδο, όχι "περίπου"! Κι επειδή ο Δήμος, δια των αρμοδίων του, θεωρεί ίσως ότι οι κάτοικοι της οδού Μαρούγκα, αν και μόνιμοι σε μεγάλο ποσοστό, δε συνιστούν "κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων" ώστε να τους απαλλάξει εντελώς απο αυτό το χάλι.

Οι φωτογραφίες στην αρχή του κειμένου είναι όλες από το οικόπεδο Μαρούγκα και Κ. Μποκώρου, που είναι το μεγαλύτερο.
Τραβήχτηκαν προχθές, Κυριακή 3-9-2006, αρκετά νωρίς, πριν προστεθούν τα σκουπίδια του σαββατοκύριακου. Είναι εικόνες από διάφορες γωνίες, του εσωτερικού του οικοπέδου αλλά και των δρόμων που το ορίζουν. Νομίζω ότι είναι ενδεικτικές.
Εννοείται ότι το οικόπεδο δέχεται επίσης φυτικά απορίμματα αλλά και κάθε είδους σαβούρα. Ευτυχώς, τουλάχιστον αυτού του είδους τα σκουπίδια δεν βρωμάνε και δεν σκορπίζουν τριγύρω! Είναι όμως σκορπισμένα σε όλο το οικόπεδο, άναρχα, καθιστώντας την αποκομιδή τους δύσκολη.

Εν έτει 2006, η περιοχή έχει μπει στο σχέδιο και τα σπίτια στην οδό Μαρούγκα έχουν πολλαπλασιαστεί. Να δούμε το χάλι αυτό πότε θα εξαφανιστεί, χωρίς να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο, εννοείται. Να δούμε πότε θα μαθουμε, πολίτες και αρμόδιοι, ότι ο πολιτισμός ξεκινά από το πως φερόμαστε με τα σκουπίδια μας.
(εννοείται ότι υπάρχουν κι άλλοι υπαίθριοι σκουπιδότοποι στην ευρύτερη περιοχή, ακόμη και κοντά σε παραλίες. Αλλά ο ένας τουλάχιστον της Μαρούγκα, αυτός στη γωνία Μαρούγκα-Μποκώρου, είναι ο μεγαλύτερος που γνωρίζω, εκτός του ότι είναι κοντά στο σπίτι μου.)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006

Πανώ για τις ιστοσελίδες σας ...


H raffinata, μας έφτιαξε ένα πανώ (banner) για όσους θέλουν να βάλουν σύνδεσμο στα ιστολόγια ή στις ιστοσελίδες τους. Με τις ευχαριστίες μας.

Να και ο κώδικας που πρέπει να βάλετε για να το ενσωματώσετε στις ιστοσελίδες σας ή στο template του ιστολογίου σας - προσοχή αφού το επικολήσετε βγάλετε τις παρενθέσεις «(» και «)» :

<(a href="http://greek-envi-112.blogspot.com/" target="_blank")><(img src="http://photos1.blogger.com/blogger/6178/2054/320/cleangreece.png" border="0" alt="Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα / To clean-up Greece" /)><(/a)>

και θα φαίνεται έτσι:

Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα / To clean-up Greece

Αν το θέλετε κινούμενο, βάλτε αυτόν τον κώδικα - προσοχή αφού το επικολήσετε βγάλετε τις παρενθέσεις «(» και «)» :

<(a href="http://greek-envi-112.blogspot.com/" target="_blank")><(img src="http://img255.imageshack.us/img255/738/cleangreeceta7.gif" border="0" alt="Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα / To clean-up Greece" /)><(/a)>

και θα φαίνεται έτσι:

Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα / To clean-up Greece

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Τι (θα) είναι αυτό το ιστολόγιο

Η αρχή

Η Μαρία Βέλλιου, σε ένα άρθρο του Νίκου Δήμου με τίτλο «Γιατί;» έγραψε το εξής σχόλιο:

Λοιπόν, κύριε Δήμου, εσείς που έχετε μάλλον το δημοφιλέστερο blog, θα άξιζε ίσως να κάνατε ένα section αφιερωμένο στο περιβάλλον και τη συμπεριφορά μας προς αυτό. Ιδίως τώρα που πλησιάζουν δημοτικές, να μπορεί ο καθένας να ποστάρει φωτογραφίες απο χωματερές ή παραλίες, πάρκα και χωράφια που μοιάζουν με χωματερές, ώστε να ξεμπροστιάζει τους δημάρχους αφενός κι αφετέρου να βλέπουμε όλοι τα χάλια μας μπας και συνέλθουμε.

Φυσικά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει πρακτικά, αλλά είναι καλή ιδέα, δεν είναι; Σαφώς και τα απλά posts όπως αυτό λειτουργούν καλά, ένα διαρκές όμως ίσως είχε ακόμη μεγαλύτερη δυναμική. Μακάρι να βρισκόταν τρόπος.

Το ιστολόγιο αυτό θα επιχειρήσει να δώσει απάντηση σε αυτή την επιθυμία της Μαρίας.

Μερικές προτάσεις για τη λειτουργία του ιστολογίου

  1. Πρόκειται για κοινή προσπάθεια. Τα μέλη του ιστολογίου μπορούν να ανεβάζουν φωτογραφίες και σχόλια. Αλλά και κάποιος που δεν είναι μέλος, μπορεί να στείλει υλικό για δημοσίευση σε ένα από τα μέλη.
  2. Δημοσιεύονται φωτογραφίες από περιβαλλοντικά υποβαθμισμένους και αντιαισθητικούς τόπους με τα εξής στοιχεία:
    - υποχρεωτικά - τόπος (ει δυνατόν και αρμόδιος δήμος ή κοινότητα) και ημερομηνία,
    - προαιρετικά - έκταση (σε τετραγωνικά μέτρα) του προβλήματος, αν συνδέεται με ατομική συμπεριφορά (κάποιοι πετούν σκουπίδια) ή επίσημη πρακτική (είναι ο χώρος όπου πετά τα σκουπίδια ο δήμος), αν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία, αν μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά ή άλλη καταστροφή.
    - αν έχει γίνει ήδη κάποια διαμαρτυρία και σε ποιόν (αλλά και ποιά ήταν η ενδεχόμενη απάντηση).
  3. Σημαντικό είναι κάθε δημοσίευμα να συνοδεύεται και με κάποιες προτάσεις για αντιμετώπιση (π.χ. τοποθέτηση κάδου, περίφραξη, αστυνόμευση).
  4. Ενδεχομένως να δημοσιεύονται και άλλα χρήσιμα στοιχεία - π.χ. τι γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τι κοινοτικές οδηγίες ισχύουν κλπ.

Σε πρώτη φάση ας δούμε αν οι προτάσεις αυτές τυγχάνουν κάποιας αποδοχής, αλλά ταυτόχρονα αρχίστε να στέλνετε φωτογραφίες και άλλα στοιχεία.